Hans van den Krommenacker - Acryl verf op papier, Abstract

Hans was de tweede uit een gezin van zes kinderen. “Op de vroegere Sint Petrusschool in Uden haalde ik niet de hoogste cijfers. Ik was meer een creatieve dromer en maakte op de zolder papier-maché poppen. Meester Clemens van Merwijk uit Veghel gaf destijds poppenkastvoorstellingen voor zijn leerlingen. Hij bood mij de gelegenheid om mezelf daarin te bekwamen. Door hem mocht ik ook voorstellingen in de klas en voor leraren geven. Op die manier kon ik mijn creativiteit en emoties de ruimte geven. Thuis hadden wij eertijds een schildersbedrijf. Mijn vader had mij het liefste in de zaak gehad, terwijl ik iets met mijn creativiteit wilde doen. Uiteindelijk mocht ik van hem naar de kunstacademie en leerde daar allerlei creativiteitsvormen. Toen ik van de opleiding afkwam, wist ik nog steeds niet wat ik wilde worden en hoe ik mijn ei het beste kwijt kon. Ik had toen nog geen idee hoe ik mijn gevoelens het beste tot uiting zou kunnen brengen”, vertelt Hans. “Ga ik naar de filmacademie, toneelopleiding of kies ik voor een andere opleiding? Mijn vader zei toen tegen mij: ‘Hans, niemand zit te wachten op een kunstschilder’ en ‘je gaat niet de hele dag rond huis lummelen, je gaat maar een baantje zoeken en ’s avonds kun je schilderen.’ Uiteindelijk was het kunstenaar Hakkie van Rosmalen (1923-2001) uit Den Bosch die mij het laatste zetje gaf. Ik besloot vanaf dat moment om mijn gevoelens te uiten door te gaan schilderen. Naast het vastleggen van mijn gevoelens in schilderijen, leverde de verkoop daarvan ook een centje op waarmee ik de elektriciteit kon betalen. Ik kon met schilderen mijn eigen wereldje creëren, dat was mijn manier om mijzelf staande te houden in de harde, boze wereld. Daarnaast kon ik me terugtrekken in mijn eigen atelier, zie het als een soort bescherming van mijzelf”, aldus Van den Krommenacker.
Ups en downs
Zonder vooropgezet plan visualiseert Hans zijn omgeving, waarbij emoties zoals liefde, verdriet, pijn, hoop en wanhoop de belangrijkste drijfveren zijn. De toegepaste stijl is een typische ‘Van den Krommenacker’ stijl, een combinatie van abstract en expressionisme. “Ik heb in mijn leven veel ups en downs meegemaakt. Juist de dieptepunten waren voor mij de trigger points waardoor ik mijn gevoel en emoties op een schilderdoek tot uiting kon brengen. Ik wil er geen decoratief plaatje van maken, het moet meteen raak zijn.” In het in 2003 uitgebrachte boek met als titel ‘Als tranen zingen’ staat een deel van zijn collectie omschreven, voorzien van prachtige foto’s. De auteur drs. Marieke van Gemert omschrijft Hans daarin als iemand die afkeer heeft van alles wat naar reclame zweemt. ‘Hij houdt zich overal buiten, ver van de gangbare kunstuitingen, ver van de promotors, ver van de kunstwereld’.